Opis: PAX 1989 str. 472 stan db- (podniszczona lekko okładka, pieczątki) ISBN 83-211-1017-7 W ostatnich dziesiątkach lat, dzięki nowym źródłom literatury starożytnej (m. in. odkrycia w Qumran i na Pustyni Judzkiej), przede wszystkim zaś dzięki odkryciom archeologicznym, badania w zakresie biblistyki stały się bardziej intensywne i pogłębione. Pozwoliły one lepiej poznać określone środowisko geograficzne, etniczne i kulturowe starożytnego Bliskiego Wschodu. Ta ogromna dziś wiedza stanowi źródło lepszego poznawania sensu Biblii. Źródło to jednak powinno być wykorzystywane zgodnie z zakresem kompetencji poszczególnych •dziedzin nauki. Nieraz bowiem można się u nas spotkać z przypisywaniem archeologii czy historii literatury starożytnej oraz historii języków przesadnego znaczenia dla interpretacji treści Pisma św. Tendencja do uzależniania zawartej w Biblii prawdy od wyników wymienionych nauk przejawia się w publikacjach, które owe wyniki wykorzystują do odsunięcia religijnej treści na drugi plan, a niekiedy nawet do całkowitego jej zaprzeczenia — zaliczenia do rzędu „opowieści biblijnych". Według owych założeń prawdziwe w Biblii jest tylko to, co potwierdza archeologia czy wiedza z zakresu historii literatury starożytnej. W takim naświetleniu prawie wszystko w Piśmie Św. zostałoby zapożyczone z innych kultur, a fakt czerpania ze wspólnego doświadczenia odbierałby mu oryginalność i odzierał z aureoli świętości. Tego rodzaju komentarze pomijają religijne znaczenie biblijnych opisów, które mimo wszystkich zapożyczeń wyrażają sobie tylko właściwą myśl. Zawierają one treści i prawdy o takiej nośności, że Pismo Św. na długo przed odkryciami archeologicznymi i znaleziskami stało się „wieczystym bestsellerem", i to nie tylko jako jedyny w swoim rodzaju pomnik literatury starożytnej, lecz przede wszystkim jako zbiór ksiąg świętych. Zapożyczenia kulturowe nie dotyczą w istocie tego, co sprawia, że Biblia jest Biblią; uwydatniają jedynie siłę religii, która nie rezygnując ze wspólnego dorobku kultury, wybiera z niego istniejące wartości i nadaje im inny sens przez to, że czyni z nich środek wyrazu prawd objawionych. Zasadniczy trzon Biblii stanowi Objawienie, znajdujące swój wyraz zarówno w przemyśleniach ludzi — natchnionych autorów ksiąg biblijnych, jak i w ich życiu, od przeżyć osobistych aż po wydarzenia historyczne w skali rodzinnej i narodowej. Zakotwiczone w rzeczywistości ziemskiej, sięga ono wymiaru transcendentnego, który ukazuje nam dopiero teologia biblijna. Przybliżeniu w jej właśnie świetle treści Pisma św. poświęcona jest niniejsza książka. Autor, znany z poprzedniej swej książki Spotkania z Biblią (1969, 1971), stara się przedstawić treści Objawienia wychodząc naprzeciw zainteresowaniom współczesnych czytelników Pisma Św., przypominając im przy tym, że treści owe jawią się w pełnym blasku i niezastąpionej głębi dopiero wówczas, gdy są przeżywane w liturgii Kościoła.
|