Opis: Mediasat/GW , str.190, stan bdb- (podniszczona lekko okładka) ISBN 83-9789-543-6 Kolekcja Gazety Wyborczej tom 5 „„Sztukmistrz z Lublina" (1960), jedna z najsłynniejszych powieści Isaaca Bashevisa Singera to moralitet o problemie tożsamości narodowej i religijnej. Zakochany w Polce Jasza Mazur, żydowski cyrkowiec, hipnotyzer i szuler, próbuje uciec od środowiska i religii przodków. Zuchwała kradzież, która ma mu w tym pomóc, odmieni jego życie, ale zupełnie inaczej niż planował. Powieść doczekała się licznych adaptacji teatralnych. W 1978 r. sfilmował ją izraelski reżyser Menachem Golan. Isaac Bashevis Singer Urodził siew 1904 r. w podwarszawskim Leoncinie w zubożałej rodzinie rabinackiej. Dzieciństwo i młodość spędził w Biłgoraju oraz w Warszawie. Porzucił studia teologiczne i za przykładem starszego brata Izraela Jehoszuy związał się ze środowiskiem żydowskich literatów. Początkowo pracował jako korektor. Na łamach żydowskich gazet publikował opowiadania i nowele. W 1935 r. zadebiutował powieścią „Szatan z Goraju" i w ślad za bratem przeniósł się do Nowego Jorku. Pisał do żydowskich gazet, opublikował m.in. powieści „Rodzina Muszkatów", „Dwór" i „Wrogowie". Do lat 50. XX w. znany był tylko w kręgu Żydów, czytają-cych w jidysz. Drzwi do kariery otworzył mu Saul Bellów, który przetłumaczył na angielski opowiadanie „Gimpel głupek". Jego bohaterami byli mieszkańcy żydowskich miasteczek Wołynia, Roztocza i Podola albo jego warszawscy sąsiedzi. „Kiedy jadę dorożką w Montrealu, jednocześnie jadę dorożką ulicą Krochmalną w Warszawie. (...) Nawet jak mówię o innych ulicach, oceniam je według tego, jak są dalekie od ulicy Krochmalnej". Nazywany „współczesnym Homerem judaizmu" był atakowany za antysemityzm (wielu jego bohaterów to typy z żydowskiego półświatka) oraz erotyzm. „W moich opowiadaniach tylko jeden krok dzieli dom modlitwy od seksu" - przyznawał. Za pisanie w jidysz, a nie po hebrajsku krytykował go premier Izraela Menachem Begin. Po otrzymaniu w 1978 r. literackiego Nobla powiedział, że traktuje nagrodę jako „uznanie dla jidysz - języka wygnania, języka bez ziemi, języka bez granic - języka, w którym nie ma słów dla wyrażania takich pojęć jak „broń", „amunicja", „musztra", „taktyka działań bojowych". Zmarł w 1991 r.
|