Opis: LSW, 1976, str . 374+ ilustracje, stan db+/bdb- (przykurzona obwoluta) Vademecum teatromana Tadeusza Kudlińskiego, znanego i cenionego krakowskiego krytyka teatralnego, nadaje się — jak stwierdza autor — zarówno do przestudiowania, jak i do pełnienia funkcji podręcznego informatora, do którego sięga się w poszukiwaniu doraźnych wiadomości w konkretnej sprawie. Obecnie oddajemy do rąk Czytelników II wydanie tej poszukiwanej książki, przejrzane i uzupełnione. Przekład Vademecum ukaże się niebawem w Czechosłowacji. „[...) Pisząc Vademecum miałem na uwadze najszerszą rzeszę widzów teatralnych, nie schodząc jednak do poziomu szkółki i abecadła. Oczekuję też od Czytelnika wysiłku myśli i wyobraźni, bo zamierzeniem moim jest dążenie do wykształcenia i wychowania widza światłego i wrażliwego, a tym samym — uprawnionego do wyrażania opinii i postulatów w sprawach naszego teatru." SPIS TREŚCI Od autora CZĘSC PIERWSZA POCZĄTKI I ROZWÓJ DRAMATU Rozdział I. RODOWÓD ANTYCZNY A. Dramat starogrecki 1. Tło historyczno-obyczajowe. Obrzęd i mit. Tragedia i komedia 2. Dytyramb, chór i aktorzy. Autorzy 3. Układ i forma dramatu 4. Zasady Arystotelesa B. Dramat rzymski 5. Recepcja grecka. Autorzy. Fabuła atella C. Teatry Wschodu Rozdział II. RODOWÓD ŚREDNIOWIECZNY A. Dramat religijny 1. Misteria 2. Mirakle B. Dramat świecki 3. Moralitet 4. Sottie, farsa 5. Rewia, sielanka, bajka Rozdział III. RENESANS — DRUGA RECEPCJA ANTYKU 1. Dramat humanistyczny 2. Dramat elżbietański 3. Szekspir 4. Zaczątki złotego okresu hiszpańskiego 5. Zarodki dramatu w Polsce 6. Włoska commedia dell'arte Rozdział IV. WIEK XVII — BAKOKU I KLASYCYZMU 1. Barokowy teatr hiszpański 2. Tragedia francuska 3. Komedia Moliera 4. Zanik teatru polskiego Rozdział V. WIEK XVIII — OŚWIECENIA I REWOLUCJI 1. Komedia rokokowa 2. Schyłek tragedii klasycznej. Dramat mieszczański 3. Reformy Wielkiej Rewolucji Francuskiej 4. Niemiecki Sturm und Drang 5. Walka o włoską commedię dell'arte 6. Cudzoziemszczyzna w Polsce. Komedia stanisławowska. Bogusławski Rozdział VI. ROMANTYZM 1. Anglia 2. Francja i Hiszpania 3. Niemcy 4. Rosja 5. Polska Rozdział VII. REALIZM I NATURALIZM 1. Skandynawia 2. Anglia, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej 3. Francja i Belgia 4. Rosja 5. Polska 6. Italia i Hiszpania 7. Niemcy Rozdział VIII. DRAMATURGIA NASZEGO WIEKU . 1. Francja 2. Anglia 3. Stany Zjednoczone Ameryki Północnej 4. Rosja 5. Niemcy, Szwajcaria 6. Italia, Hiszpania, Ameryka Łacińska 7. Polska CZĘŚĆ DRUGA POCZĄTEK I ROZWÓJ SCENY Rozdział I. SCENA ANTYCZNA (starogrecka) 1. Konkurs autorów 2. Powstanie i ukształtowanie się sceny 3. Sposób wygłaszania tekstu 4. Wygląd aktora 5. Scena rzymska Rozdział II. SCENA ŚREDNIOWIECZNA 1. Scena misteryjna. Początki w kościele 2. System manzjonów. Angielskie pageants. Scena terencjańaka 3. Scenografia i gra 4. Aktorzy Rozdział III. SCENA RENESANSOWA 1. Scena pałacowa, malarska. Teatro Olimpico 2. Scena elżbietańska (szekspirowska), „podwórzowa" Rozdział IV. SCENA W WIEKU XVII I XVIII 1. Teatr dworska i demokratyczny. Scena a l'italienne 2. Strój sceniczny. Reforma Talmy 3. Święta ludowe Davida 4. Początki teatru w Polsce 5. Scena romantyczna KONTYNUACJE CZĘŚĆ TRZECIA WIELKA REFORMA czyli METRYKA TEATRU WSPÓŁCZESNEGO TEATR REALISTYCZNY I NATURALISTYCZNY 1. Teatr meiningeński 2. Theatre Librę . WIELKA REFORMA...... 3. Theatre d'Art i Theatre de l'Oeuvre 4. Edward Craig. Adolf Appia . Reformatorzy rosyjscy . 5. Konstanty Stanisławski i Moskiewski Teatr Artystyczny 6. Mikołaj Jewreinow 7. Aleksander Tairow i Teatr Kameralny 8. Wsiewołod Meyerhold — „Październik teatralny" 9. Eugeniusz Wachtangow Reformatorzy niemieccy 10. Max Reinhardt 11. Erwin Piscator 12. Bertold Brecht i Berliner Ensemble Reformatorzy francuscy 13. Jacąues Copeau i teatr „Vieux Colombier" 14. Antonina Artauda „teatr okrucieństwa" 15. „Kartel" międzywojenny Charles Dullin Louis Jouvet Gaston Baty Georges Pitojew 16. Romaina Rollanda teatr ludowy 17. Jean Vilar, Festiwal awinioński i Theatre National Populaire 18. Jean L. Barrault i „teatr na wygnaniu" 19. Pokolenie współczesne. Nowa fala awangardy 20. Happening 21. Konkluzje Wieża Babel Prawo struktury Autonomia dramaturgii Reakcja publiczności i głosy klerków . Reformatorzy polscy 22. Pod zaborami: Warszawa, Kraków (S. Koźmian, T. Pawlikowski, J. Kotarbiński). Dramat młodopolski 23. Okres międzywojenny: „Reduta" J. Osterwy, L. Schiller, S. Jaracz. Teatry prywatne. Teatr w Krakowie (T. Trzciński, J. Osterwa). Witkacy i awangarda. M. Pawlikowska, A. Cwojdziński, „Cricot" 24. Dwudziestopięciolecie PRL Teatr Rapsodyczny Dramaturgia Teatry studenckie Wpływ scenografii i pantomimy Reżyserzy autonomiści i inni . Sceny awangardowe: J. Grotowskiego, J. Dormana („homo ludens"), T. Kantora („Cricot II") . CZĘSC czwarta AKTOR 1. Aktor starogrecki — hieratyczny i chórzysta. Parodia mimów 2. Aktor średniowieczny — ekspresja gry 3. Aktor odrodzenia — elżbietański. Przesada w gwałtowności i próby miarkowania. Improwizowanie tekstu, commedia dell'arte 4. Aktor klasyczny — deklamacja statyczna. Molier — uczeń Włochów. Aktorzy jarmarczni. Komedia Francuska 5. Aktor wieku oświecenia. Paradoks Diderota. Talma. Renesans Szekspira. Kean. Społeczne poniżenie aktora 6. Aktor romantyczny. Mounet-Sully. Coquelin. Udanie i prawda 7. Aktor naturalistyczny. Antoine. Stanisławski 8. Aktor antynaturalistyczny. Nadmarioneta Craiga. Pośredniość aktorstwa 9. Aktor Meyerhołda i Tairowa. Nieważność tekstu. Improwizacja. Kaskaderzy 10. Aktor międzywojennego Paryża. Klasycyzujący Jouvet, Vilar. Ekspresyjny Pitojew, Barrault Komedia Francuska. Understatement i superstatement. Wpływ scenografii 11. Aktor Brechta. Aktorstwo zracjonalizowane. Nacisk podświadomości. Fersen. Strukturalne podejście 12. Szkoła krakowska 13. Teatr jednego aktora Refleksje końcowe WYKAZ WAŻNIEJSZYCH TERMINÓW I POJĘĆ TEATRALNYCH INDEKS NAZWISK INDEKS SZTUK ILUSTRACJE
|
randki |
CyberCiekawostki |
darmowe aliasy |
darmowe forum |
promocje |
opinie, testy, oceny
darmowa toplsta | reklama internetowa
darmowa toplsta | reklama internetowa