Opis: WP 1977, str. 368, stan db (usunięta pierwsza wyklejka okładki, zakurzona) Jest to pierwsza książka omawiająca historię polskiej karykatury od jej narodzin po dzień dzisiejszy. Napisali ją wspólnie: historyk sztuki oraz znany grafik, karykaturzysta, zamiłowany poszukiwacz i kolekcjoner rysunków satyrycznych, współzałożyciel i wieloletni redaktor „Szpilek". W swych badaniach nad początkami karykatury polskiej autorzy sięgnęli do najwcześniejszych przejawów humoru i satyry w rodzimej sztuce średniowiecznej. Fragmenty dekoracji rzeźbiarskiej kolumn klasztornych z XII w., iluminacje rękopisów czy rysunki na ich marginesach — wszystko co zawiera elementy komizmu, groteski, humoru bądź ostrej satyry zostało skrzętnie zebrane i przedstawione Czytelnikowi. Z owych zalążków tematycznych i ikonograficznych w anonimowej twórczości artystycznej, kontynuowanej i rozwijanej w nieporadnych często rysunkach i drzeworytach, które nie zawsze przechowały się do naszych czasów, ukształtowała się karykatura — z biegiem lat wyodrębniając się w samodzielną dziedzinę sztuki. Stała się orężem w walce z ciemnotą i zacofaniem, podejmowała problemy społeczne, polityczne i gospodarcze, kwitowała z pobłażliwym uśmiechem słabostki ludzkie lub pokazywała w krzywym zwierciadle portrety osób i zdarzeń. Była niesforna, zawsze obecna, zawsze aktualna — pomagała burzyć stare i budować nowe. Hanna Górska i Eryk Lipiński wydobyli z zapomnienia nazwiska ludzi, którzy uprawiając karykaturę traktowali często swą twórczość w tej dziedzinie jako zajęcie uboczne lub wręcz wstydliwe. Wielu artystów pozostaje jednak nie znanych — mimo żmudnych poszukiwań nie udało się ustalić ich nazwisk.
|