Opis: PIW 1969 str. 290 stan db+ (lekko podniszczona oładka) ISBN Książka wybitnego uczonego Tadeusza Makowieckiego, zmarłego w r. 1952, omawia całość dzieła Wyspiańskiego. Daje pełny obraz zarówno jego twórczości pisarskiej, jak i malarskiej, kreśli w sposób interesujący linie rozwoju dwóch jego talentów, które biegną równolegle, to znów krzyżują się z sobą — zwłaszcza jeśli chodzi o dramaty. Makowiecki z wnikliwością badacza odnajduje zainteresowania Wspiańskiego-poety i Wyspiańskiego-malarza w poszczególnych etapach twórczości, przedstawia jego oczarowanie Matejką i przeszłością Polski, ukazuje wpływy europejskich malarzy, to znów zafascynowanie antykiem i naszą poezją romantyczną, wreszcie pokazuje jego własną drogę i właściwe jemu cechy artyzmu. Lektura tej książki zbliża do czytelnika twórcę licznych znanych nam dzieł literackich i około pięciuset dzieł plastycznych. Makowiecki pokazuje nam poza tym Wyspiańskiego-człowieka, przytaczając sporo interesujących szczegółów z jego biografii. Pierwsze wydanie książki ukazało się w 1935 roku. SPIS RZECZY I. ROZWAŻANIA WSTĘPNE Cel, materiał i metoda pracy. Inni poeci-malarze polscy; przykłady: Słowacki, Kraszewski, Norwid, Lenartowicz, Noakowski. II. ILUSTRACJE I INTERPRETACJE Ilustracje poematów Tassa, Ariosta, Homera, Maeterlincka, Mickiewicza. Interpretacje literackie obrazów Matejki, Simmlera i arrasów. Interpretacje wizjonerskie postaci rzeczywistych. Interpretacje sceniczne Kroniki Długosza. III. WSPÓŁZALEŻNOŚĆ POEZJI I MALARSTWA Królowa Korony Polskiej i witraże paryskie. Legenda I i obrazy z okresu Skarbów Sezamu. Witraże wawelskie i rapsody. Szkice rysunkowe i portretowe do Legendy II i Bolesława Śmiałego. IV. KOMPOZYCJE SCENICZNE Rozwój typu komponowania scen w dramatach antycznych, historycznych — z r. 1831, ludowych oraz — w Legendzie I i Legendzie II. Ogólne rysy tego rozwoju. V. ZWIĄZEK KOMPOZYCJI SCENICZNYCH ZE SZTUKĄ OBCĄ.VIII. KONSEKWENCJE ARTYSTYCZNE POGLĄDU NA ŻYCIE Stosunek do życia i śmierci. Życie — ogień. Tragizm i główna oś dynamiki dramatów Wyspiańskiego. Typ bohaterów. Stosunek do akcesoriów: monumentalizm, apsychologizm. Uwagi o stylu. Typ portretu. Dzieci i kwiaty. IX. DWA BODŹCE W TWÓRCZOŚCI Docieranie do istoty zjawisk i ujawnianie jej w pełni. Cykliczność, historyzm, dramatyzm, realizm w dziełach literackich i malarskich Wyspiańskiego. Stylizacje. Stosunek autora do siebie, do przyjaciół, do narodu, do sztuki. X. ZAKOŃCZENIE Momenty rozbieżne w twórczości poetyckiej i malarskiej Wyspiańskiego. Etapy w rozwoju twórczym poety-malarza Przypisy Spis ilustracji Wpływ Barki Dantego Delacroix, Rafaela w Watykanie H. Vemeta, Uczty w Kanie Galilejskiej Veronese'a, sugestie obrazów Guerina, Laurensa, Ruben-sa, Burne-Jonesa, Bócklina i Muncha. Związek z rzeźbą francuską i antyczną. Inscenizacja Dziadów. VI. ZWIĄZKI Z MATEJKĄ I Z MALCZEWSKIM Kult mistrza i pierwszy bunt. Linia matejkowska. Grunwald i „kompleks" Matejki w r. 1900. Samodzielność malarska. Oddziaływanie Melancholii i Błędnego koła Malczewskiego. VII. WIDMOWOŚĆ I REALIZM . Typ wyobraźni twórczej Wyspiańskiego odsłonięty w studium o Hamlecie, w dramatach, w portretach i obrazach fantastycznych, w porównaniach i przenośniach.
|