Opis: PWRiL 1980, stron 196 stan db+ (podniszczona lekko okładka, nieaktualna pieczątka) ISBN Dobra znajomość postaci leków z ich zaletami i wadami oraz umiejętność poprawnego zapisywania leków na receptę, jest obok wiedzy z zakresu farmakodynamiki jednym z podstawowych kryteriów oceny należytego przygotowania do zawodu lekarsko-weterynaryjnego. W trosce o pełną przydatność podręcznika z receptury dla studenta i lekarza weterynarii przeznaczono w nim szczególnie dużo miejsca na objaśnienia i przykłady recept. Wieloletnie doświadczenie pedagogiczne wskazuje bowiem, że w toku tej nauki powstają nader często pytania i wątpliwości, których wyjaśnienie powinien ułatwić podręcznik. Lekarz zajmujący się lecznictwem zwierząt napotyka w swej praktyce zagadnienia objęte przepisami, które są związane nie tylko z zapisywaniem i stosowaniem leków, lecz także z ich przechowywaniem i wydawaniem. Nierzadko sam musi sporządzić lekarstwo ex tempore, zmienić postać leku lub jego stężenie albo sposób podania. O pomyłkę łatwo, gdy z braku odpowiedniego podręcznika nie można wyjaśnić wątpliwości. Nieumiejętne przygotowanie lub zastosowanie leku wywołuje często niezamierzone następstwa lub osłabia działanie lecznicze. W odróżnieniu od lekarza medycyny, którego polecenia kontrolowane są przez farmaceutę realizującego receptę, lekarz weterynarii sam ponosi odpowiedzialność zarówno za właściwe stosowanie leku, jak i za prawidłowe wystawienie recepty. Farmakopea Polska IV nie zawiera bowiem przepisów dawkowania i stosowania środków leczniczych dla zwierząt, co zwalnia aptekę od sprawdzania poleceń zawartych w recepcie weterynaryjnej. Szeroki zakres uprawnień lekarza weterynarii i zadań związanych z lekiem wytyczyły proporcje szczegółowej treści podręcznika i skłoniły do omówienia w nim nie tylko zagadnień związanych z wytwarzaniem postaci leków, lecz ponadto do zamieszczenia podstawowych przepisów far-makopealnych oraz wykazu ważniejszych surowców i leków objętych urzędowym ich spisem. Nie można też było pominąć faktu, że niektóre z nowych leków zdobywają trwałe uznanie i zostają wprowadzone do farmakopei, i że w związku z tym wykazy leków ulegają zmianie w kolejnych wydaniach farmakopei. Zmienia się też niekiedy nazewnictwo środków leczniczych. Wszystkie te zmiany, jako urzędowo obowiązujące powinny być znane lekarzowi weterynarii. Od dawna ze strony młodzieży studiującej i lekarzy weterynarii wysuwana była sugestia wydania podręcznika z receptury zawierającego wszystkie podstawowe wiadomości, przepisy i informacje związane z lekiem weterynaryjnym. Od autorów Wstęp I. Część ogólna 1. Farmakopea a. Środki lecznicze bardzo silnie działające — Wykaz A b. Środki lecznicze silnie działające — Wykaz B c. Środki lecznicze działające odurzająco — Wykaz N d. Zmiany nazw monografii środków leczniczych przeniesionych z Farmakopei Polskiej III do Farmakopei Polskiej IV e. Wykaz nowych monografii środków leczniczych wprowadzonych do Farmakopei Polskiej IV 2. Apteka a. Kontrola obrotu środkami odurzającymi i psychotropowymi b. Podstawowe przepisy prawne o aptekach i lekach c. Wytwarzanie i rozprowadzanie leków 3. Trwałość leku a. Czynniki wpływające na trwałość leku a.l. Postać leku a.2. Opakowanie a.3. Temperatura a.4. Dostęp powietrza a.5. Światło b. Zmiany zachodzące w lekach podczas przechowywania b.l. Zjawiska fizyczne b.2. Reakcje chemiczne b.3. Procesy biologiczne c. Ogólne warunki przechowywania leków w aptece d. Termin ważności leku II. Część szczegółowa A. Recepta lekarska 1. Układ recepty a. Inscriptio b. Praepositio c. Praescriptio d. Subscriptio e. Signatura f. Nomen aegroti g. Nomen medici h. Dodatkowe oznaczenia w recepcie 2. Recepty na środki odurzające 3. Odpis recepty i inne napisy objaśniające na opakowaniu leków 4. Skróty i terminy łacińskie używane w recepturze 5. Niezgodności recepturowe a. Mieszaniny wilgotniejące i rozpływające b. Mieszaniny grożące wybuchem c. Powstawanie osadów w roztworach 6. Nazewnictwo łacińskie i greckie w recepturze a. Zasady nazewnictwa środków leczniczych b. Drugi przypadek (genetivus) terminów łacińskich częściej używanych w recepturze c. Przedrostki i przyrostki pochodzące od słów łacińskich i greckich d. Liczebniki łacińskie e. Liczebniki greckie f. Polskie i łacińskie nazwy pierwiastków g. Łaciński indeks farmakologiczny 7. Ważenie i wagi a. Jednostki miar używane w recepturze b. Jednostki biologiczne c. Miary domowe 8. Porównawcze wielkości dawek leków dla zwierząt 9. Dawki maksymalne dla zwierząt 10. Synonimy niektórych środków leczniczych B. Postacie leków 1. Aerozole lecznicze (Aerosola medicamentosa) 2. Czopki (Suppositoria) 3. Emulsja {Emvlsiones) 4. Granulaty (Granulata) 5. Kapsułki (Capsulae) 6. Kleiki (Mucilagines) 7. Krople (Guttae) 8. Maści (Unguenta) 9. Mazidła (Linimenta) 10. Mieszanki płynne (Mixturae) 11. Nalewki (Tincturae) 12. Napary (Infusa) 13. Odwary (Decocta) 14. Pasty (Pastae) 15. Pigułki (Pilulae) 16. Plastry (Emplastra) 17. Płyny do wstrzykiwań (Injectiones) 18. Powidełka (Electuaria) 19. Proszki (Pulveres) 20. Przylepce (Collemplastra) 21. Roztwory lecznicze (Solutiones medicinales) 22. Syropy (Sirupi) 23. Tabletki (Tabulettae) 24. Wyciągi (Eztracta) 25. Zawiesiny (Suspensiones) 26. Ziółka (Speeies) 27. Substancje pomocnicze do wytwarzania postaci leków a. Podłoża b. Substancje pomocnicze do tabletek c. Stabilizatory d. Substancje konserwujące e. Substancje poprawiające wygląd, smak i zapach III. Ważniejsze środki lecznicze IV. Środki objęte urzędowym spisem leków stosowanych w lecznictwie zwierząt 2 Piśmiennictwo
|