Opis: ŚK 2000, str. 272, stan db+ Aleksander Wielki, wybitna postać starożytnego świata, władca Mace-donii od roku 336 p.n.e., syn Filipa II. Tron odziedziczył po śmierci ojca. Zamierzał - podobnie jak Filip - stworzyć rozległe, potężne imperium. Zbudował ponad 30-tysięczną armię, z którą wyruszył na wielką wyprawę wojenną. Po pokonaniu sił perskich zajął Azję Mniejszą, Fenicję, Palestynę i Egipt. Powitany przez kapłanów jako syn boga i prawowity władca Egiptu, uważał się odtąd za istotę boską. Zwyciężył króla perskiego Dariusza III pod Gaugamelą (331 p.n.e.) i ogłosił się jego następcą. Następne pięciolecie było świadkiem godnych podziwu kampanii wojennych, w wyniku których Aleksander podporządkował sobie wschodnie prowincje państwa perskiego. Jako władca olbrzymich terenów Azji Mniejszej i Środkowej planował podbój Indii. W czasie marszu wzdłuż rzeki Indus poniósł ogromne straty w wojsku. Aleksander zmarł w Babilonie po krótkiej chorobie. Po jego śmierci imperium rozpadło się na szereg miej szych państw. Aleksander Wielki - wielki wódz, uczeń Arystotelesa, miłośnik sztuki, twórca biblioteki aleksandryjskiej. Umysłowością i talentem wojennym przerastał współczesnych. Zdumiewał ogromnym opanowaniem i siłą charakteru, potrafił być jednak okrutny i bezwzględny, nawet wobec przyjaciół. Nie miał skrupułów w usuwaniu przeszkód na drodze do celu. Stworzył oryginalną koncepcję polityczną polegającą na idei powszechnej równości - dążył do zrównania znaczenia arystokracji macedońskiej i perskiej, aby wzmocnić podwaliny swego ogromnego państwa.
|