Opis: Śląsk 1964 str. 550, wiele zdjęć stan db+ (podniszczona lekko okładka) „Fanfary i werble" — napisany żywo, z nerwem i w sposób podniecający ciekawość reportaż dokumentalny, a ściślej mówiąc faktomontaż sprzężony z dokumentem historycznym (forma niesłychanie popularna na Zachodzie i coraz bardziej upowszechniająca się również na naszym rynku wydawniczym), zajmie poczesne miejsce w literaturze traktującej o dziejach drugiej wojny światowej, o jej rodowodzie i o jej przebiegu, o bohaterstwie narodów, które broniły swojej egzystencji, i z drugiej strony o bezmiarze zbrodni i podłości popełnionych przez hitlerowskiego agresora. Książka informuje o wielu faktach nie znanych, przynajmniej jeżeli chodzi o szerszy krąg czytelniczy, przypominając szereg ważnych wydarzeń militarnych i politycznych lat 1940—1943, a więc okresu wielkiego przełomu — od początkowych sukcesów Niemiec hitlerowskich, dzierżących zrazu inicjatywę, do druzgocącej klęski, którą zadała im Armia Radziecka w toku śmiertelnych zmagań nad Wołgą. Był to, jak wiemy, punkt zwrotny w przebiegu wojny. Barwna relacja, rozbudowana warstwa anegdotyczna, a przede wszystkim obszerny materiał dowodowy, zgromadzony pieczołowicie przez autorów, pozwoliły uważnemu Czytelnikowi wejrzeć dokładniej za kulisy zbrodniczej krzątaniny władców III Rzeszy i ich famulusów, ukazały z dużą wyrazistością mechanizm działania hitlerowskiej machiny. Poszczególne jej tryby i dźwignie, a więc aparat NSDAP i instytucje państwowe, dyplomacja i armia, nauka i wywiad, elita ideologiczna i organa terroru, przywódcy i ogromny aparat biurokratyczny niższych szczebli — współdziałały ze sobą znacznie aktywniej i bardziej harmonijnie, niż chcieliby to dzisiaj wmówić światu niepoprawni adwokaci diabła. [z posłowia]
|