WSPÓLNOTY CHRZEŚCIJAŃSKIE JERZY KŁOCZOWSKI - GRUPY ŻYCIA WSPÓLNEGO i W CHRZEŚCIJAŃSTWIE ZACHODNIM OD STAROŻYTNOŚCI DO XV WIEKU

Produkt: WSPÓLNOTY CHRZEŚCIJAŃSKIE JERZY KŁOCZOWSKI
Producent: GRUPY ŻYCIA WSPÓLNEGO i W CHRZEŚCIJAŃSTWIE ZACHODNIM OD STAROŻYTNOŚCI DO XV WIEKU
Kategoria: Powszechna

Sklep: antykwariatmole.abc24.pl

Cena brutto: 28,82 zł

Opis: ZNAK 1964 str. 556+mapy, stan db (podniszczona lekko okładka)

ISBN

Wstęp
CZĘSC PIERWSZA
PIERWSZE TYSIĄCLECIE
Rozdział pierwszy. Od pierwszej gminy do „społeczności chrześcijańskiej" średniowiecza
Ramy historii integralnej pierwszego tysiąclecia (15— 20). — Gminy chrześcijańskie dwóch pierwszych wieków (20—23). — Rozrost chrześcijaństwa od Ul w. i jego skutki (23—28). — Nowa struktura organizacyjna: parafie wiejskie (28—32). — Skutki agraryzacji i regresji kulturalnej we wczesnym średniowieczu (32—36). — Chrześcijaństwo doby karolińskiej (36—45).
Rozdział drugi. Początki życia mniszego na Wschodzie
Geneza monastycyzmu chrześcijańskiego (46—49). — Różnorodność socjo-kulturalna grup mniszych (49— 50). — Podstawowe typy źródeł (49—53). — Ludowy charakter monastycyzmu egipskiego i mentalność pierwszych mnichów (53—56). — Antoni i ruch ana-chorecki (56—61). — Pachomiusz i organizacja coeno-bium (61—63). — Monastycyzm w ujęciu Ojców Kościoła. Bazyli i jego reguły (63—67). — Znaczenie monastycyzmu wschodniego IV w. (67—69).
Rozdział trzeci. Mnisi na Zachodzie w IV—VII stuleciu
Pierwsze ośrodki życia wspólnego na Zachodzie. Rola Jana Kasjana i jego dzieła (70—73). — Benedykt z Nur-sji (73—75). — Reguła benedyktyńska (75—79). — Monaśtycyzm biskupi od IV w.: Augustyn i jego program (79—83). — Marcin z Tours i wspólnoty w kręgu jego oddziaływania (83—85). — Rozrost liczebny monasty-cyzmu zachodniego od VI w. (85—88). — Waga nurtu „intelektualnego": Vivarium i Poitiers (88—89). — Krystalizacja nurtu intelektualno-społecznego w ośrodkach miejskich, biskupich (89—92). — Znaczenie dzieła Grzegorza Wielkiego w tym. procesie (92—93). — Mo-nastycyzm iro-szkocki (93—98). — Monastycyzm anglosaski (98—103). — Mnisi w chrześcijaństwie zachodnim okoio 700 r. (103—107).
Rozdział czwarty. Monastycyzm doby karolińskiej
Opactwo Centula jako przykład klasztoru karolińskiego (108—111). — Znaczenie klasztorów w realizacji karolińskiej reformy liturgicznej. Szkoły klasztorne (111—114). — Karoliński program ujednolicenia podstaw życia mniszego i kanoniczego (114—118). — Reforma Benedykta z Aniane (118—121). — Kryzys i reforma w życiu mniszym IX—X w. (121—124). — Reforma lotaryńska (124—125). — Cluny w X—XI w. (125— 132). — Jednolitość kultury monastycznej w X—XI w. (132—136).
Rozdział piąty. Ideologia życia mniszego
Ewangelia i naśladowanie Chrystusa (137—139). — Życie mnisze kontynuacją życia apostolskiego (139— 143). — Idea naśladowania aniołów (143—150). — Prorocy biblijni poprzednikami mnichów (150—152). — Mnisi bezpośrednimi kontynuatorami męczenników (152—155). — Klasztor, przedsionkiem raju (155—157). — Ideały a rzeczywistość (157—158).
Podsumowanie części pierwszej
CZĘSC DRUGA
W DOBIE WZROSTU EUROPY: WIEK XI—XIII
Rozdział pierwszy. Reforma gregoriańska (wiek XI)
Integralny wzrost wewnętrzny zachodnioeuropejskiego kręgu cywilizacyjnego (165—172). — Ruch reformy Kościoła, jego korzenie i program (172—178). — Wzmocnienie struktur kościelnych (178—180). — Centralizacja rzymska (180—182). — Przemiany w mentalności religijnej. Nawrót do źródeł. Eremityzm i ewangelizm (182—185). — Nowy typ wspólnot (185—188). — Program
życia wspólnego mnichów (189—190), kleru (190—193) i ludzi świeckich (193—199). — Nowe rozumienie życia apostolskiego (199—202).
Rozdział drugi. Zakony mnisze i kanonicze typu gregoriańskiego (wiek XI—XII)
Kongregacje włoskie pochodzenia eremickiego w XI w. (204—206). — Kongregacje francuskie (207—208). — Kartuzi (208—210). — cystersi (210—219). — Bernard z Clalr-vaux (219—222). — Zagadnienie działalności zewnętrznej cystersów (222—223). — Ruch kanoniczy w krajach śródziemnomorskich w XI w. (223—226). — Kanonicy starego i nowego porządku w xn w. (226—227). — Funkcje społeczne grup kanoniczych (227—231). — Kongregacje kanonicze: wiktorynl (231—232) i premon-stratensi (232—235). — Próby statystyki (235—236).
Rozdział trzeci. Od bractw do klasztorów kobiecych i zakonów czynnych Ruch społeczno-religijny wśród mas ludności (237— 239). — Bractwa starego i nowego typu (239—240). — Różnorodność grup brackich (240—245). — Geneza ter-cjarstwa (245—246). — Klasztory żeńskie (246—248). — Wzajemny stosunek żeńskich i męskich gałęzi zakonów (248—251). — Pustelnice i beginki (251—253). — Charakterystyka ogólna poziomu życia religijnego w klasztorach żeńskich (253—254). — Zakony czynne: szpitalnicze (254—257) i rycerskie (257—261). — Znaczenie ruchu (261—263).
Rozdział czwarty. Geneza i rozwój zakonów żebraczych
Sytuacja w chrześcijaństwie w początkach XIII w. (264—265). — Katarzy (265—268). — Przygotowania kleru (268—272). — Reformy Innocentego m (272—275). — Dominik i początki Zakonu Kaznodziejskiego (275—281). — Ustrój zakonu, program życia i działalności (281— 288). — Franciszek i pierwsze lata Zakonu Braci Mniejszych (288—298). — Ewolucja zakonu (298—305). — Nurt wewnętrznej opozycji (305—311). — Zatarg z papiestwem o rozumienie ubóstwa (311—313). — Inne zakony żebracze: augustianie (313—314) i karmelici (314— 316). — Rozwój mendy kantów w xm-wiecznej Europie (316—323).
Rozdział piąty. Formy działalności religijnej zakonów żebraczych
Ogólna charakterystyka (324—326). — Program oparcia działalności na studiach i kulturze scholastycznej. Koncepcja szkoły konwentualnej (326—332). — Związki z uniwersytetami (332—336). — Kazania scholastyczne (336—338). — Organizacja kaznodziejstwa w zakonach żebraczych (338—342). — Przemiany w praktyce spowiedzi w XIII w. i rola mendykantów (342—346). — Misje zewnętrzne (346—350). — Inkwizycja (350—358). — Miejsce klasztorów żebraczych w tradycyjnych strukturach kościelnych. Zatargi z klerem świeckim (358— 364). — Dwie koncepcje eklezjologiczne (364—367). — Próba oceny znaczenia zakonów żebraczych w historii religijnej Europj? (367—369).
Podsumowanie części drugiej
CZĘSC TRZECIA
KRYZYS (WIEK XIV—XV)
Rozdział pierwszy. Chrześcijaństwo w stanie kryzysu
Złożoność zjawiska kryzysu europejskiego Xiv— XV w. (375—378). — Klęski elementarne i atmosfera zagrożenia (378—380). — Wzrost znaczenia państw i słabnięcie prestiżu papiestwa (380—387). — Kryzys instytucji kościelnych (387—388) i propozycje reformatorskie (388—390). — Herezje i krytyka Kościoła (391—392). — Stan duchowieństwa (392—395). — Mentalność religijna społeczeństwa (395—403).
Rozdział drugi. Dezintegracja grup życia wspólnego
Problem kryzysu w życiu zakonnym (404—407). — Przejawy kryzysu starych formacji mniszych w XIII w. i próby dostosowania ich do nowych sytuacji (407—412). — Kryzys generalny zakonów w XIV w. (412—415). — Rozbicie wielkich organizmów zakonnych (415—416). — Znaczenie i skutki polityki centralizacyjnej papiestwa i państw (416—425). — Model kryzysu XIV-wiecznego opactwa (425—428). — Dezintegracja wewnętrzna wspólnoty zakonnej (429— 431). — Dezintegracja wspólnoty klasztornej mendykantów (431—441). Trwałość i rozpowszechnienie procesów dezintegracyjnych (441—445).
Rozdział trzeci. Reformy i poszukiwania nowych dróg
Złożoność zjawiska XIV- i XV-wiecznej reformy zakonnej (446—453). — Bractwa i nowe potrzeby religijne (454—459). — Schemat reformy klasztoru w XIV— XV w. (459—462). — Znaczenie nurtu eremickiego w reformach epoki (462—466). — Ruch obserwancki wśród benedyktynów (466—472). — Reforma w zakonach że-
braczych (473—485). — Reforma a kongregacje i środowiska kanoników regularnych (485—487). — Devotio moderna i ruch kanoniczy: kongregacja Windesheimu oraz Bracia i Siostry Wspólnego Życia (487—491). — Istotne cechy devotio moderna jako nowe

< porzedni produkt | powrót do strony podglądu produktów | nastepny produkt >

ZAŁÓŻ SWÓJ WŁASNY SKLEP INTERNETOWY !!!
abc24.pl - proste, tanie i niezawodne rozwiązanie e-commerce dla Ciebie ! Testuj za darmo !