Opis: PWN 1984, stan db (podniszczona okładka obwoluta, przykurzona) ISBN 83-01-04368-7 "Wielki wkład Jana Baudouina de Courtenay w rozwój światowego językoznawstwa jest powszechnie uznawany. Spod jego pióra wyszło ponad sześćset prac naukowych, rozpraw i artykułów, dotyczących wszystkich dziedzin nauki o języku. Ale nie tylko bogata i różnorodna spuścizna naukowa i szeroki zakres zainteresowań Jana Baudouina de Courtenay decydują o jego roli i znaczeniu w historii myśli językoznawczej. To, co przede wszystkim zadecydowało, że „[...] Jan Baudouin de Courtenay był jednym z najwybitniejszych językoznawców w ogóle, a najznakomitszym, jakiego wydał naród polski z łona swego przez długie wieki istnienia [...]" leży w jego prekursorskiej postawie metodologicznej." - z wprowadzenia Spis treści: SŁOWO WSTĘPNE — Jan Basara i Mieczysław Szymczak I. ZARYS HISTORII JĘZYKA POLSKIEGO 1. Uwagi wstępne II. Zarys historii strony wymawianiowo-słuchowej myślenia językowego polskiego III. Uwagi ogólne o historii strony morfologicznej języka IV. Z historii deklinacji polskiej V. Z historii form koniugacyjnych VI. Luine uwagi ogólne Objaśnienia niektórych terminów II. CHARAKTERYSTYKA PSYCHOLOGICZNA JĘZYKA POLSKIEGO I. Uwagi przedwstępne o psychologii i socjologii języka II. Elementy myślenia językowego i jego uzewnętrzniania. Związki elementów. Twory złożone III- Dane fonetyczne do charakterystyki psychologicznej IV. Dane semazjologiczne V. Dane morfologiczne VI. Fonetyzacja, morfologizacja, semazjołogizaeja VII. Oboczności, czyli alternacje VIII. Asymilacja morfologiczna, semazjologiczno-morfologiezna i semazjologiczna IX. Psychologia pisma X. Wpływ właściwości myślenia językowego polskiego na psychikę w ogóle III. KILKA WYPADKÓW DZIAŁANIA ANALOGII W DEKLINACJI POLSKIEJ I. W środku wyrazów (w środosłowiu) A. Samogłoski B. Spółgłoski II. W końcówkach III. Przeskok do poczucia innej kategorii (innego przypadku, innego rodzaju i innej liczby) IV. Z FONETYKI, MORFOLOGII I DIALEKTOLOGII POLSKIEJ Z fonetyki międzywyrazowej (aussere Sandhi-) sanskrytu i języka polskiego Rdzenie (pierwiastki, radices), czyli morfemy nietylkodlamoli semantyczne centralne myślenia językowego polskiego: 1) je*<(jest); 2) s (są); 3) bi (by); 4) będ || bęj (będź) || będ (bąd) || bę? (bądź) Z artykułu Rdzenie (pierwiastki, radices), czyli morfemy semantycznie centralne Formy wyrazowe, a nawet całe zdania, które w języku" polskim stały się tematami V. WYBRANE ZAGADNIENIA JĘZYKOZNAWSTWA Wskazówki dla zapisujących gwary, materiały gwarowe, na obszarze językowym polskim Zagadnienie pokrewieństwa językowego Językoznawstwo czyli lingwistyka w wieku XIX O zadaniach językoznawstwa Ilośoiowość w myśleniu językowym
|