Opis: PIW 1964 , str. 890, stan db (podniszczona nieco okładka) ISBN Działalność naukowa prof. Witolda Doroszewskiego (ur. 18SS) obejmuje bardzo rozlegle dziedziny: słowotwórstwo, fonetykę, dla. łektologię, historię języka, leksykografię 1 leksykologię, językoznawstwo ogólne 1 metodologie; językoznawstwa, zagadnienia kultury języka. Wykaz bibliograficzny prac Profesora z tych dziedzin obejmuje przeszło 400 pozycji. Pracę nad zagadnieniami ogólnymi w językoznawstwie rozpoczął prof. Doroszewski jednocześnie z pracą nad faktami szczegółowymi. W r. 1928 ogłasza pracę pt. Langue et parole poświęconą krytycznej analizie doktryny Ferdynanda de Saussure'a uchodzącej za klasyczne dzieło językoznawstwa i często dogmatyzowanej. W zakresie slowotwórstwa podstawowe znaczenie ma praca Monografie słowotwórcze, wydana w r. 1928. Równie doniosłe znaczenie dla teorii slowotwórstwa ma praca Kategorie słowotwórcze (Warszawa 1947). Teoria słowotwórcza prof. Doroszewskiego jest podstawą licznych prac jego uczniów i współpracowników. Zasadnicze elementy tej teorii zostały wprowadzone do podręczników szkół podstawowych i średnich. W świetle tych prac i osiągnięć można mówić o szkole słowotwórczej warszawskiej, rozwijającej w sposób konsekwentny i twórczy teorię swego inicjatora. W r. 1952 prof. Doroszewski pisze Podstawy gramatyki polskiej Cz. I. Książka pomyślana jako podręcznik uniwersytecki, jest czymś więcej niż tylko podręcznikiem. Autor we wstępie, omawiając zasady budowy języka polskiego, w oryginalny sposób, oparty na własnych wcześniejszych badaniach, omawia podstawowe pojęcia językowe, jak wyraz, forma wyrazu, typy języków. Wśród licznych artykułów i prac z zakresu leksykografii podstawowe znaczenie dla tego działu ma książka prof. Doroszewskiego Z zagadnień leksykografii polskie) (Warszawa 1954). Książka zawiera wiele sformułowań o charakterze ogólnym, mającym znaczenie nie tylko dla leksykografii. Wiele uwag i sformułowań wykraczających poza krąg zagadnień leksykograficznych zawiera również Wstąp do wydawanego pod redakcją Profesora jedenastotomowego Słownika języka polskiego. Zawiera on między innymi uwagi o kryteriach, jakie należy stosować przy ocenie stylistycznej tekstu. Uwagi o stylu wypowiada w licznych artykułach i książkach, między innymi w Kryteriach poprawności językowej (Warszawa 1950), gdzie osobny rozdział poświęcony jest omówieniu kryterium estetycznego. Za największe estetyczne zalety stylu uważa autor między innymi jasność i prostotę, one bowiem są ,,najważniejszymi warunkami jego społecznego oddziaływania". Osobną kartę w działalności Profesora stanowią zagadnienia poprawności i kultury języka. Ta dziedzina pracy jest bezpośrednia konsekwencją jego koncepcji teoretycznych. Zagadnieniom poprawności i kultury języka poświęcone są Rozmowy o języku (seria I — 1948, seria II — 1951, seria III — 1952, seria IV — 1954). Ten zbiór małych i większych artykułów z najrozmaitszych dziedzin językowych jest małą encyklopedią, rozstrzygającą w sposób naukowo ścisły, a jednocześnie przystępny różne wątpliwości językowe. Z art. Stanisława Skorupki, „itd." 1981, nr 13
|