Opis: Lublin-Kraków 2012 str. 16, stan bdb- Próba uchwycenia istoty techniki pisarskiej Herodota poprzez szukanie w tekście Dziejów śladów nastawionej na jego performatywną prezentację stylistyki jest propozycją oryginalną i „obiecującą". Sposób odczytania Dziejów przez pryzmat oralnej umysłowości zarówno nadawcy jak i odbiorcy tego utworu ma głębokie uzasadnienie kulturowe. Epoka, w której powstają Dzieje jest bowiem czasem styku dwóch modeli medialnych. Ich współistnienie ma podwójny wymiar: u Platona zwycięża idea ścierania się tego, co oralne, z tym, co pisemne, a przeciwstawienie tradycyjnego sposobu wysławiania się dyskursowi filozoficznemu ma charakter czysto deprecjonujący ten pierwszy sposób. Iwona Wieżel stara się udowodnić, że współistnienie oralności i piśmienności w wydaniu Herodota ma charakter koncyliacyjny, a inkorporowanie elementów oralnego sposobu kreowania świata wewnątrztekstowego do ogromnego, stanowiącego koncepcyjnie zamkniętą całość dzieła prozatorskiego, przeznaczonego jako całość do lektury, jest zabiegiem, który efektywnie wzmacnia realizację celów, jakie stawia sobie twórca tego historycznego dzieła, i ułatwia percepcję utworu. Przedstawione w książce działania analityczne mają charakter eksperymentu, którego wyniki potwierdzają zasadność przyjętych założeń badawczych i dowodzą, że przyglądanie się greckiej prozie historycznej przez pryzmat poetyki oralności ma sens, a dalsze badania dorzucić mogą garść kolejnych argumentów przemawiających za postawioną w książce hipotezą o obecności w Dziejach archaicznych z punktu widzenia uczestnika kultury V wieku p.n.e. technik tworzenia. Wyważona postawa badawcza Iwony Wieżel, jej merytoryczne przygotowanie do podjęcia tematu, przy jednoczesnej odwadze stawiania hipotez i umiejętności dostrzegania nowych aspektów pozornie już zbadanych i rozstrzygniętych kwestii gwarantuje, że wobec tej książki nie można pozostać obojętnym. prof. dr hab. Krystyna Bartol (UAM) (fragment recenzji naukowej)
|