Opis: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego Katowice 2004 stron 206 stan bdb . Nakład 250 egz. ISBN 83-226-1327-x Streszczenie W pracy analizowano sukcesję zgrupowań glebowych roztoczy z rzędu Oribatida na sześciu zwałach poprzemysłowych różnego typu (zwały kopalniane, zwał hutnictwa żelaza, zwał pocynkowy, osadnik wód kopalnianych) oraz na rekultywowanych zwałach kopalnianych. Ponadto badano faunę Oribatida w przylegającym do zwału biotopie. Na 28 stanowiskach badawczych pobrano ogółem 5260 prób glebowych wykorzystanych do analizy zoocenologicznej, 224 próby służące do analiz glebowych i 1444 próby do oceny względnej wilgotności. Ogółem zebrano ponad 133 tysiące przedstawicieli mezofauny glebowej (roztoczy i skoczogonków), w tym ponad 73 tysiące reprezentantów rzędu Oribatida. Wyróżniono 3 stadia sukcesyjne w rozwoju zgrupowań Oribatida - „pionierskie", „łąkowe" i „przedleśne". Mechowce, mimo cech charakterystycznych dla „K-strategów", możemy uznać za grupę, która z powodzeniem zasiedla hałdy. Mogą one osiągnąć zagęszczenie około 12 000 osobników/m2 po kilku latach i stają się dominującą grupą wśród mezofauny glebowej po 10-15 latach. Wśród gatunków zasiedlających zwały wyróżniono wczesnych kolonizatorów, a wśród nich tzw. „sprinterów" (np. Brachychochthonius cńcoides, Liochthonius piluliferus, Scutover-tex sculptuś) oraz „długodystansowców" (np. Oppiella nova, Peloptulus phaenotus, Tectocepheus uelatus), a także gatunki „późnej" sukcesji (np. Eupelops tardus, Punctoribates punctum, Tectocepheus minor). Do cech zoocenotycznych, które z największym prawdopodobieństwem pozwalają określić stadium rozwoju zgrupowania, należą między innymi: struktura dominacji, udział określonych kohort systematycznych, czy stadiów młodocianych wybranych gatunków.
|