Opis: WP 1974 str. 510,, stan bdb- (podniszczona lekko okładka) Język niemiecki w swej postaci mówionej wykazuje zróżnicowania, których charakter pozwala na wyodrębnienie trzech podstawowych typów: ponadregionalnej wymowy ortofonicznej (Hochlautung), wymowy potocznej (Umgangs-lautung) i wymowy gwarowej. Wymowa ponadregionalna stanowi normatywny wzorzec obowiązujący na całym niemieckim obszarze językowym w nauczaniu szkolnym i wszelkich wystąpieniach publicznych. W praktyce dnia codziennego rygory wymowy wzorcowej nie zawsze są w pełni przestrzegane. W zależności od sytuacji, warunków społecznych i regionalnych ta sama osoba użyje raz wymowy wzorcowej, zaś w innym wypadku wymowy o zabarwieniu regionalnym lub gwarowym. Wymowę potoczną o zabarwieniu lokalnym stosuje się na co dzień w swobodnej rozmowie w gronie rodzinnym lub znajomych. Łączy ona w sobie, cechy wymowy wzorcowej i dialektu i wykazuje w poszczególnych rejonach duże zróżnicowanie. Wymowa potoczna jest więc lokalnym wariantem wymowy wzorcowej. Dzięki radiu, telewizji i filmowi dialekty tracą coraz bardziej na znaczeniu, gdyż wpływ środków masowego przekazu w coraz większym stopniu prowadzi do unifikacji typu wymowy orientowanej na wymowę wzorcową. Dla osób uczących się języka niemieckiego jako języka obcego normatywem winna być jedynie ponadregionalna wymowa ortofoniczna. Posługują się nią bowiem Niemcy w językowej komunikacji międzyregionalnej, jest zrozumiała dla wszystkich i nie ograniczona do jednego tylko, określonego terytorium.
|