Opis: PWT 1952, str. 40, broszura , stan db (pożółkła, przybrudzona lekko okładka) Omówiono zjawisko spiekania węgli jako ich istotną cechę technologiczną, szczególnie dla koksownictwa i gazownictwa. Zdolność spiekania jest obok zawartości części lotnych podstawową cechą wszystkich klasyfikacji węgla. Omówiono metody badania zdolności spiekania z zastosowaniem materiału rozcieńczającego oraz bez niego. Opierając się na materiałach pochodzących z kilku Instytutów Węglowych podano wyniki porównawczych badań oznaczania zdolności spiekania kilku podstawowymi metodami (Gray-King, Roga, wskaźnik wolnego wydymania, badania dilatometryczne). Przedstawiono zależność zdolności spiekania od zawartości części lotnych oraz od stopnia uwęglenia dla szeregu węgli z różnych zagłębi. I. Metody badania A. Metody oznaczania aglutynacji (zdolności spiekania w ścisłym tego słowa znaczeniu) węgli 1. Metoda Meurice'a 2. Metoda Coppeego 3. Metoda Damma 4. Metoda Kattwinkla 5. Metoda Hocka 6. Metoda Campredona 7. Metoda amerykańska 8. Metoda Rogi B. Metody oznaczania aglomeracji węgli i metody dilatometryczne 1. Oznaczenie wskaźnika wolnego wydymania węgli 2. Oznaczenie mięknięcia i wydymania według normy holenderskiej 3. Oznaczenie dilatometryczne metodą francuską (Arnu i Audibert) C. Metody mieszane 1. Metoda Tajca 2. Metoda Gray-Kinga II. Wyniki porównawcze badania zdolności spiekania węgli przy użyciu różnych metod III. Zdolność spiekania węgla a stopień uwęglenia IV. Oznaczenie zdolności spiekania metodą Rogi Literatura
|