Opis: PWN 1956 , str. 340, stan db+ (podniszczona lekko ok³adka, przykurzona) ISBN PRZEDMOWA Ksi¹¿ka niniejsza mo¿e s³u¿yæ jako podrêcznik dla studentów matematyki. Poniewa¿ w wyk³adach analizy matematycznej bada siê zwykle w³asnoœci elementarne krzywych na p³aszczyŸnie, uwa¿a³em za mo¿liwe rozwa¿aæ krzywe p³askie jako specjalny przypadek krzywych przestrzennych. Natomiast §§ 6-8 rozdzia³u I od razu zaznajamiaj¹ Czytelnika z elementarnymi pojêciami ³uku zwyk³ego krzywej p³askiej i przestrzennej oraz zwyk³ego p³ata powierzchniowego. Oprócz podstawowych okreœleñ badane s¹ tu najprostsze ich w³asnoœci zale¿ne od pochodnych rzêdu pierwszego. Przedstawienie parametryczne krzywej lub- podanie jej równania nie rozwi¹zanego wzglêdem jednej ze wspó³rzêdnych bie¿¹cych prowadzi do twierdzeñ o funkcjach uwik³anych. Dla wygody Czytelnika twierdzenia te zestawione s¹ bez dowodów w Przypisie, gdy¿ na nich jest zbudowany ca³y wyk³ad. W §§ 9 i 10 rozdzia³u I jest podany wyk³ad o metodach badania punktów osobliwych krzywych na p³aszczyŸnie i na powierzchni przedstawionych za pomoc¹ równania uwik³anego. Naturalnym zastosowaniem tej teorii jest badanie krzywej na p³aszczyŸnie œrodkami geometrii ró¿niczkowej. Ograniczy³em siê do trzech odpowiednio dobranych przyk³adów umieszczonych na koñcu ksi¹¿ki. Badanie punktów osobliwych krzywej przedstawionej parametrycznie przeprowadza siê nieco póŸniej, jednoczeœnie dla krzywych p³askich i przestrzennych, przy u¿yciu metody wektorów niezmienniczych, co nadzwyczaj upraszcza ca³e badanie. Pojêcie wektorów i skalarów niezmienniczych ma zasadnicze znaczenie dla ca³ego wyk³adu. Mo¿na powiedzieæ, ¿e wyk³ad geometrii ró¿niczkowej konstruuje siê jako teoria niezmienników ró¿niczkowych wzglêdem grupy ruchów przestrzeni i dopuszczalnych przekszta³ceñ parametrów. W sposób naturalny powstaje przy tym pojêcie otoczenia ró¿niczkowego punktu krzywej lub przestrzeni tego lub innego rzêdu. Jak wiadomo, niezmienniki ró¿niczkowe dziel¹ siê na rzêdy w zale¿noœci od rzêdu pochodnych wspó³rzêdnych bie¿¹cych wzglêdem parametru, za pomoc¹ których mo¿na zapisaæ te niezmienniki. Niezmienniki ró¿niczkowe do rzêdu n w³¹cznie okreœlaj¹ otoczenie ró¿niczkowe rzêdu n. Krzywe maj¹ce stycznoœæ rzêdu n maj¹ w punkcie stycznoœci wspólne otoczenie ró¿niczkowe rzêdu n. Drug¹ osobliwoœci¹ ksi¹¿ki jest szerokie wykorzystanie metod kinematycznych przy rozpatrywaniu zmian po³o¿enia trójœcianu Freneta zwi¹zanego z punktem krzywej lub w punkcie powierzchni. Czyni to badanie krzywej lub powierzchni nie tylko bardziej pogl¹dowym, ale pozwala tak¿e wyci¹gn¹æ wnioski z równañ podstawowych teorii powierzchni i daje zupe³ny ich przegl¹d. Równania te, a w szczególnoœci twierdzenie o krzywiŸnie Gaussa, stosuj¹ siê do badania nak³adalnoœci powierzchni. Wyodrêbnione s¹ przy tym powierzchnie o sta³ej krzywiŸnie jako takie, które pozwalaj¹ na wprowadzenie do swojej geometrii pojêcia figur przystaj¹cych. Ogólne rozwa¿ania geometrii na powierzchni zakoñczono szkicem konstrukcji geometrii na powierzchniach pseudosferycznych i na p³aszczyŸnie £obaczewskiego. Po tym wszystkim nastêpuje krótki szkic historyczny rozwoju geometrii ró¿niczkowej od Leibniza a¿ do ostatnich czasów, ze szczególnym uwzglêdnieniem rozwoju geometrii ró¿niczkowej na Uniwersytecie Moskiewskim. IsTa zakoñczenie szczególnie mi³o mi jest wspomnieæ o tych radach i wskazówkach, które otrzyma³em od swoich kolegów, gdy pracowa³em nad t¹ ksi¹¿k¹. Najbardziej istotn¹ pomoc okaza³ mi B. H". Pieriepie³kin, który by³ recenzentem mego rêkopisu i podzieli³ siê ze mn¹ swymi uwagami. Niezbêdne jest tak¿e zaznaczenie udzia³u S. A. Janowskiej i A. P. Juszkiewicza, których przyjacielska pomoc umo¿liwi³a mi napisanie zarysu historycznego rozwoju geometrii ró¿niczkowej.
|