Opis: WP 1970, str. 114, stan db+ (zakurzona) Prof. dr Włodzimierz Zonn urodził się w 1905 roku w Wilnie. Do szkół podstawowych i średnich uczęszczał w różnych miastach Rosji, między innymi w Kazaniu i Irkucku. Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1924 r. w Wilnie. Tam rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu im. Stefana Batorego. Tytuł doktora uzyskał w 1935 r. Okres wojny spędził w obozie jenieckim. Po zakończeniu działań wojennych wrócił do pracy naukowej, habilitował się w 1948 r. w Toruniu na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika. Przebywał przez dłuższy okres czasu w Szwecji i Stanach Zjednoczonych, gdzie prowadził badania naukowe. Obecnie jest kierownikiem obserwatorium astronomicznego Uniwersytetu Warszawskiego; — autor wielu prac naukowych, popularnonaukowych, monografii, podręczników i artykułów. Kwazary — nowe formacje kosmiczne, których istnienie zaprząta umysły wielu astronomów. W kwazarach bowiem odbywa się produkcja energii na ogromną skalę. Jak w każdej nowej dziedzinie wiedzy, tak i tutaj istnieją teorie sprzeczne ze sobą, a dotyczące odległości kwazarów, ich powstawania i struktury. Autor przedstawia całokształt wiedzy o kwazarach, nie pomijając również i tych sprzeczności, wychodząc z założenia, że istnienie kontrowersji sprzyja poszukiwaniu prawdy i stwarza doping do tym intensywniejszych badań. Spis treści Wstęp 1. Odkrycie kwazarów 2. Widma kwazarów 3. Zmienność kwazarów 4. Rozmieszczenie kwazarów 5. „Kosmologiczna" interpretacja przesunięć widm kwazarów 6. „Lokalna" interpretacja przesunięć widm kwazarów 7. Badania statystyczne kwazarów 8. Struktura kwazarów 9. O masach kwazarów i szybkości produkowania przez nie energii 10. Kwazary „optyczne" 11. Hipotezy o powstawaniu i budowie kwazarów Hipoteza soczewek grawitacyjnych Powstawanie kwazarów w wyniku zderzeń gwiazd w jądrze galaktyki Hipoteza kurczenia się masy obłoku gazowego Kwazary jako zmasowany proces wybuchów supernowych Kwazary jako wynik anihilacji materii 12. Rola kwazarów w testowaniu teorii kosmologicznych 13. Zakończenie
|