Opis: KSIĄŻKA 1949, str 176, stan db (podniszczona lekko okładka, pieczątki pobiblioteczne - wycofana, ) W tradycji polskiego postępu, w tradycji polskiej myśli politycznej szczególne miejsce zajmuje Kuźnica Kołlątajowska, kuźnia polskiego jakobinizmu, natchnienie plebejskich rabacji, zaburzających dwukrotnie, w maju i w czerwcu 1794 r., bieg życia insurekcyjnej Warszawy. Skupiona wokół Kołłątaja garść ideologów plebejskiej antyfeudalnej rewolucji to typowi przedstawiciele „trzeciego stanu" — niższy kler pokłócony z książętami Kościoła, zżyty z chłopem czy pospólstwem miejskim, łaknący gruntownej odmiany stosunków, obalenia feudalizmu; synowie drobnego mieszczaństwa, oddani sprawie uobywatelnienia miast; podupadła szlachta, nie spodziewająca się odbudowania fortuny i znaczenia w ramach feudalnego układu stosunków. Grupa ludzka, stanowiąca margines pańszczyźniano-szlacheckiej rzeczywistości, zrodzona przez daleko posunięty prcjces rozkładu feudalizmu, złączona nie tylko osobą Kołłątaja i organizacyjnymi więzami Kuźnicy, ale przede wszystkim gorącym uwielbieniem dla współcześnie przebiegającej rewolucji francuskiej, i niemniej gwałtowną nienawiścią wszystkiego, co stabilizowało feudalną próchnicę w polskim organizmie państwowym i gospodarczo-społecznym bodajby za cenę zdrady narodowej. Wstęp dr. Zanny Kormanowej I. Kanonik Jezierski Bibliografia II. Trębicki, Dmochowski, Meier, Konopka, Dembowski
|