Opis: WKiŁ 1961, 1962, str. 828 + 822 + 756 + uzupełnienia z roku 1965 str. 312, stan bdb- (strona tyt uzupełnień na przerwane otwory segregatorowe i nie posiada swojego osobnego segregatora - jest dopięta do tomu III - uzupełnienia były dosyłane pocztą bez oprawy) Praca zawiera zbiór powszechnie używanych w Polsce lamp elektronowych. Wszystkie wiadomości o każdej lampie elektronowej umieszczone są na pojedynczych kartkach. Na pierwszej stronie kartki znajdują się: typ, dane ogólne, obrys, schemat, dane liczbowe i typy podobne. Na drugiej stronie umieszczone są charakterystyki i niekiedy układy pracy danej lampy elektronowej. Wszystkie lampy są uporządkowane według typowego oznaczenia tak, że oznaczenie liczbowe ma pierwszeństwo przed oznaczeniem literowym (np. EF 85 jest przed EFM II). Wszystkie lampy radzieckie są w osobnej grupie na końcu części trzeciej. Atlas lamp elektronowych jest typem katalogu kartkowego, gdzie na każdej stronie są dane dotyczące tylko jednej lampy. System ten pozwala na łatwe uzupełnianie atlasu nowymi typami lamp elektronowych i jest wygodny przy posługiwaniu się nim, ponieważ można mieć przed sobą jednocześnie wszystkie potrzebne w danym czasie karty lamp elektronowych. W miarę potrzeby atlas będzie uzupełniany kartkami nowych typów lamp elektronowych, tak aby każdy posiadacz atlasu mógł go sobie aktualizować. Część II Atlasu lamp elektronowych zawiera dane i charakterystyki do lamp serii E, F, H, K i P. Pod względem liczby danych technicznych i układów pracy wyróżniono lampy najnowsze serii E łącznie z lampami dla celów przemysłowych oraz lampy serii P. część III to zbiór powszechnie używanych w Polsce lamp elektronowych zaczynających się od litery R do końca alfabetu oraz lampy odbiorcze produkcji radzieckiej. Podaje powszechnie używanych w Polsce elektronowych lamp odbiorczych. Część ta zawiera zebrane w miarę możliwości wszystkie dane liczbowe oraz charakterystyki do lamp serii R, S (stabilizatory), U oraz częściowo serii V, W, X i Z, a także lampy radzieckie będące w powszechnym użyciu. Wszystkie zamieszczone w atlasie lampy uszeregowano według typowego oznaczenia, to znaczy w ten sposób, że oznaczenie liczbowe ma pierwszeństwo przed oznaczeniem literowym, jak na przykład: U 191 jest przed UAA 11, a UF 89 przed UFM 11 lub W 727 przed WD 119. Lampę elektronową można nazwać sercem każdego urządzenia radiowego. Jest ona sama w sobie bardzo skomplikowanym elementem, którego prawidłowa praca zależy od bardzo wielu czynników, jak na przykład: budowy, napięć zasilających, formy cokołów, elektrycznych danych siatek oraz anody itp. Wśród powodzi lamp różnych firm i typów, które zalewają obecny rynek radiowy, nie podobna wprost zorientować się w ich parametrach bez odpowiednich katalogów. Jednak dotychczasowe różne katologi są dość skąpe w swojej treści, gdyż nie podają wyczerpujących informacji dotyczących danej lampy lub zamieszczają informacje w sposób mało przejrzysty. Każdy zaś radiotechnik chciałby mieć bardzo rozległy i wyczerpujący materiał naukowo-informacyjny, który byłby pomocny w takich przypadkach, gdy zawodzi przeciążona niejednokrotnie pamięć ludzka. Pełnych informacji, zawierających wszystkie najpotrzebniejsze wiadomości dotyczące danej lampy, dostarczy dopiero niniejszy atlas. W wielu przypadkach, gdzie zachodzi konieczność, Czytelnik znajdzie nawet układy połączeń, w jakich dana lampa może być najlepiej użyta. Chcemy tu również zwrócić uwagę Czytelników szczególnie na lampy serii U, a następnie na lampy serii S i lampy radzieckie. Lampy serii U są lampami uniweisalnymi, to znaczy, że są przystosowane do zasilania zarówno z sieci prądu stałego, jak i zmiennego. Ich katody są tak wykonane, że nie odczuwają szybkich zmian natężenia prądu. Lampy te mają stały prąd żarzenia wynoszący 100 mA i łączy się je szeregowo. Lampy serii S, a raczej STV, są to stabilizatory produkowane przez firmę Sta-bilovolt i składają się z grupy liter i dwu grup cyfr, między którymi jest kreska ułamkowa, na przykład: STY 150/15 lub STY 150/60E. [z przedmowy]
|