Opis: WP 1963, stan db+ (podniszczona lekko okładka, odcięty kawałek strony tytulowej) str 254 ISBN Książka jest relacją z polskiej wyprawy alpinistycznej w Karakorum, podczas której — 26 sierpnia 1971 r. — czterej uczestnicy weszli na szczyt Kunyang Chhish (7852 m), drugi pod względem wysokości z nie zdobytych szczytów Ziemi. Obok wejścia na Nan-da Devi East (7434 m) w Himalajach w roku 1939, zdobycie Kunyang Chhi-sha jest największym osiągnięciem w całej historii polskiego alpinizmu, jednym z najwspanialszych sukcesów sportu polskiego, a także należy do osiągnięć wyprawowych ostatnich lat w skali światowej. Nie było bynajmniej dziełem przypadku, że wierzchołek ten poddał się człowiekowi tak późno. W klasie tzw. wysokich siedmiotysięczników zalicza się go do najtrudniejszych, czego dowodzą porażki dwóch wypraw z tak silnych w himalaizmie krajów, jak Wielka Brytania i Japonia. Na książkę składają się, utrzymane w reportażowym stylu, wspomnienia uczestników, pisane tuż po powrocie do kraju. Czytelnik znajdzie w niej opisy odciętych od świata zakątków Pakistanu, obrazy z życia zamieszkującej tam ludności, relacje z dramatycznej dwumiesięcznej walki o zdobycie szczytu, w trakcie której zginął jeden z uczestników. Wypadek ten sprawił, że do wyjątkowych trudności technicznych w atakowaniu góry dołączyły się konflikty moralne, które o mało nie załamały wyprawy. W niektórych dialogach autorzy wykorzystali nagrania magnetofonowe rozmów prowadzonych przez uczestników wyprawy z pomocą radiotelefonów, co zwiększa autentyzm i dramatyczność opisywanych wydarzeń. Ponadto w załączony na końcu książki aneks włączono min. krótką historię eksploracji Polaków w Himalajach, wyjaśnienie nazwy szczytu oraz sylwetki uczestników wyprawy.
|