Opis: Przełożył i posłowiem opatrzył Stanisław Kasprzysiak CZYTELNIK • WARSZAWA 1975, str. 230, stan bdb- Cesare Pavese, Jeden z najwybitniejszych pisarzy włoskich XX w., urodzi! się w 1908 r. W r. 1950 popełnił samobójstwo. Pozostawił bogatą puściznę literacką. Obejmuje ona poezję i prozę, szkice krytyczne, przekłady z literatury amerykańskiej i angielskiej. Dialogi z Leukoteą zajmują w tym dorobku miejsce wyjątkowe. Ukazały się po raz pierwszy w 1947 r. nakładem wydawnictwa Einaudi, w którym Pavese pracował. On sam był autorem notki edytorskiej na odwrocie okładki: „Cesare Pavese, którego wielu niezmiennie uznaje za upartego pisarza realistę, poświęcającego szczególną uwagę życiu wsi i przedmieść amerykańsko-plemoncklch, ujawnia nam w tych Dialogach inną stronę swoich pisarskich pasji. Każdy autentyczny pisarz ma własne fazy księżycowe, zachcianki, skrywane muzy — i to one nagłe go nakłaniają, aby stal się samotnym pustelnikiem. Pavese przypomniał sobie czasy, kiedy chodził do szkoły, i to, co tam czytał: przypomniał sobie książki, które co dzień czyta, jedyne książki, które czyta naprawdę. Wyrzekł się na chwilę przekonania, że Jego totem i tabu, jego dzicy, duchy urodzaju, rytualne zabójstwa, strefa mistyczna i kult dla zmarłych są tylko jakimś bezużytecznym kaprysem — chciał natomiast dopatrzeć się w tym wszystkim tego zagadkowego czegoś, o czym każdy pamięta, co podziwia, nieco już tym znudzony, i nad czym ziewa z uśmiechem. Tak powstały te Dialogi." Pavcse posłużył się gotowymi symbolami mitologii helleńskiej dla własnych celów. Sięgał do praźródeł świadomości. W ten sposób pojmował mit. Mówi o tym obszernie w zamieszczonych tu szkicach literackich o micie, które stanowią niejako teoretyczną podbudowę pięknych, poetyckich dialogów.
|