Opis: Warszawa 1960 Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, str ok 120 stan db (zakurzona, podniszczona lekko okładka) ISBN Niepowtarzalność większości artystycznych sukcesów niezawodowych aktorów wynika z faktu, iż nie odtwarzali oni postaci fikcyjnych, nie naśladowali żadnych wzorów, lecz po prostu grali samych siebie, powtarzali przed kamerą gesty i słowa, którymi posługiwali się na codzień. Oczywiście, aktorzy ci, jakkolwiek byli charakterystycznym zjawiskiem w kinematografii włoskiej okresu neorealizmu, nie przesądzali o obliczu włoskiego aktorstwa filmowego w tym okresie. O jego poziomie i bogactwie decydowały, jak wszędzie, talenty i artystyczne osiągnięcia czołowej grupy wybitnych aktorów zawodowych. Anna Magnani czy Aldo Fabrizi, Lea Padovani czy Raf Vallone, Lucia Bose czy Folco Lulli, Renato Rascel, Paolo Stoppa, Massimo Girotti czy Rosanna Schiaffino, Eleonora Rossi-Drago, Alida Valli, Silvana Pampanini czy wreszcie zjawisko jedyne w swoim rodzaju — Giulietta Masina — oto wyjątek z długiego rejestru nazwisk, które od lat przydają blasku każdemu filmowi. Obok nich błyszczą nazwiska szczególnie sławne, znane na całym świecie — niemal symbole pewnych wzorów, pewnych wartości — ideałów opanowujących wyobraźnię mas, jak Giną Lollobrigida czy Sofia Loren. W tym jednak wypadku trzeba mówić raczej o randze popularności niż o randze sztuki. Jakkolwiek obie utalentowane — Lollobrigida i Loren — nie zdołały jednak stworzyć kreacji artystycznych równych tym, które przynosi każde niemal pojawienie się na ekranie już nie tylko Anny Magnani czy Giulietty Masiny, lecz nawet Alidy Valli czy Antonelli Lualdi. Wśród środków warsztatu aktorskiego, którymi posługują się Giną Lollobrigida i Sofia Loren, naczelne miejsce zajmują ich warunki zewnętrzne, ich niezaprzeczenie wielka uroda. Wysiłki obu aktorek zmierzają głównie w tym kierunku, aby jak najpełniej wygrać swe warunki zewnętrzne, uczynić swą urodę najsilniej działającą na widza cechą odtwarzanej na ekranie postaci. Lollobrigida i Loren są w pewien sposób ograniczone w swoich możliwościach aktorskich właśnie przez swoją najważniejszą i główną cechę. Żadna z nich nie może sobie pozwolić na to, by ukazać się na ekranie z potarganymi włosami czy w nieefektownym stroju. Ich jedynym zadaniem jest ozdabiać film własną urodą.
|